مجسمه سازی کاتالیزوری برای آگاهی
از دهه 1960، هنرمند بریتانیایی آنتونی گورملی از زبان مجسمه سازی برای بررسی روابط بین انسان، طبیعت و جهان استفاده کرده است. اگر از کنار گیتسهد در بریتانیا عبور کرده باشید، احتمالا " فرشته شمال " را دیده اید، یک اثر عمومی ساخته شده از فولاد که در سال 1998 بر روی یک تپه نصب شد و یک فیگور با بازوهایی شبیه بال های پرچ شده بلند را به نمایش می گذارد. یکی از شناخته‌شده‌ترین پروژه‌های او که در زمان خود با جنجال‌هایی روبه‌رو شد، اما آن زمان به نقطه عطفی تبدیل شده است.
برای چندین دهه، گورملی شکل انسان را در آثار خود به نمایش گذاشته است، و اغلب از بدن خود به عنوان نقطه شروع و در مقیاسی بزرگتر استفاده می کند که در آن چهره های انتزاعی یا در ترتیبات مرموز گرد هم می آیند. در نمایشگاه Body Politic ، لندن، هنرمند رابطه ما با محیط های صنعتی و تنش بین انگیزه های مهاجرت و نیاز به پناه را بررسی می کند.
در بخش «Bind» نمایشگاه، یک پیکره واحد در مرکز یک گالری وجود دارد که شبکه‌های آهنی بلند و طولانی را به هر دیوار و سقف امتداد می‌دهد. و در اتاقی دیگر، 244 شکل مدولار ساخته شده از خاک رس پخته شده روی زمین به نام «مکان استراحت» پخش شده اند و منظره شهری شبکه‌ای را تداعی می‌کنند. همانطور که بازدیدکنندگان در پیچ و خم بدن‌های پراکنده میچرخند، این اثر یک حس عدم قطعیت تنش‌آمیز را برایشان به همراه دارد. برخی آرام به نظر می رسند، در حالی که برخی دیگر که نشانگر مهاجران و پناهندگان هستند ناراحتی یا دردی را ابراز می کنند از تنش هایی و رنجهایی حاصل از خطراتی که از آن گریخته اند.
نمای نصب سری «Retreat»
در مجموعه‌ای با عنوان عقب‌نشینی، قطعات بتنی بلوکی، که گورملی از آنها به عنوان « برای یک پناهگاه‌های صمیمی» یاد می‌کند، صفی را از راهروی گالری و به داخل حیاط تشکیل می‌دهند. هر فیگور به اندازه بدن هنرمند در شکل فشرده و به حالت‌های مختلف دیده می‌شود، با یک حفره کوچک در دهان که به فضای خالی در درون انسان اشاره می‌کند. گورملی می‌گوید: «تنها جایی که می‌توانیم آزادی واقعی را پیدا کنیم، درون تاریکی بی‌انتهای انسان است که وقتی بدن ساکن است، در دسترس ماست. این آثار هم فضایی را تداعی می‌کنند که همه ما در لحظه‌ای که چشمانمان را می‌بندیم وارد آن می‌شویم.»
در سرتاسر Body Politic، گورملی با ایده های درونی و تأثیرات بیرونی دست و پنجه نرم می کند و بین درون نگری انسان و ناگزیر بودن نیروهای بیرونی در نوسان است.
گورملی هنرمندی است که معتقد است مجسمه سازی دیگر وسیله ای برای یادبود و ایده آل سازی نیست، بلکه زمینه ای است که می توان در آن انسان را مورد بررسی قرار داد. مجسمه سازی دیگر بازنمایی نیست: ابزار تحقیق و پرسش است و آثار به کاتالیزوری برای آگاهی و زمینه‌ای برای آرامش فیزیکی و تخیلی تبدیل می‌شوند.
"TEST: BRACE" چدن، 175.6 x 48.2 x 75.7 سانتی متر.
"باید"
"ایستاده"
بخشی از سری عقب نشینی، بتن، 81 x 61.5 x 108 سانتی متر
نمایی از «محل استراحت»
گالری
دیدگاه
حسن لطفی
در هنر ایشون یک نوع قطعیت و استحکام دیده میشه ولی واقعا نوع جدید از تبیین رو ابداع کردن! کاملا عادت های دیداری آدم رو به چالش میکشه.